Skip to content
ΑποΚοινού
ΑποΚοινού
Αποανάπτυξη, Άμεση Δημοκρατία & Αυτοδιαχείρηση
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum

«Χρειαζόμαστε περισσότερη ανάπτυξη για να ξεπεράσουμε την κρίση και να σωθούμε!»
Αυτό διατυμπανίζουν οι κάθε λογής ιθύνοντες αυτού του «αναπτυγμένου» κόσμου.
Μα καλά, δεν έχουμε αρκετή ανάπτυξη στις «αναπτυγμένες χώρες»;
 Να «σωθούμε»; Από τι; Από την πείνα ή από τη καταστροφή του πλανήτη; Μήπως από το ίδιο σύστημα και τις ελίτ του;
Μέχρι τώρα η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία ξέρει να βάζει μόνο 3 στόχους: ανάπτυξη! ανάπτυξη! ανάπτυξη!
Και οι πολιτικοί αυτό ξέρουν να λένε: κοινωνική ευημερία μόνο μέσω της οικονομικής ανάπτυξης!  Στο θέμα αυτό από την Αριστερά μέχρι τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Νέο-φιλελεύθερους υπάρχει ένας πολύ μεγάλος συνασπισμός: όλοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παντού στην παγκόσμια οικονομία, για ανάπτυξη. Όση περισσότερη τόσο το καλύτερο. Ο καπιταλισμός χωρίς ανάπτυξη; Είναι μια παράσταση τρόμου!
Λιγότερο; Αυτό είναι ένα ταμπού στην πολιτική – και βεβαίως στην οικονομία. Η οικονομία να αναπτυχθεί λιγότερο; Μια τέτοια πρόταση θα έβλαπτε την καριέρα κάθε πολιτικού που θα την έκανε, ανεξάρτητα του κόμματος που θα ανήκε. Η ιδεολογία της ανάπτυξης έχει κυριαρχήσει στην πλειοψηφία των συνειδήσεων των πολιτών, ιδίως στις χώρες του «Βορρά-Δύσης», αλλά όχι μόνο. Από τη στιγμή που παγκοσμιοποιήθηκε ο καπιταλισμός έχει παγκοσμιοποιήσει και την ιδεολογία της ανάπτυξης.
Άλλο όμως ιδεολογία και άλλο οικονομική πραγματικότητα! Το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης δε μπορεί να παγκοσμιοποιηθεί! Γιατί;
Όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι-ακόμη και ιθύνοντες του συστήματος, ιδίως μετά τις εξελίξεις της παρούσας συστημικής πια κρίσης του καπιταλισμού-αρχίζουν να αμφισβητούν αυτή την χίμαιρα του καπιταλισμού και να υποστηρίζουν ότι θα μπορούσαμε να πάμε σε μια οικονομία που να λειτουργεί χωρίς ανάπτυξη. Ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καλύτερο και για την ανθρωπότητα, αλλά οπωσδήποτε και για το περιβάλλον.
Έχουμε να κάνουμε με έναν πλανήτη με περιορισμένους πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Η πραγματική οικονομία είναι ένα υποσύστημα αυτού του πεπερασμένου κόσμου και η καμπύλη με την οποία την παριστάνουν οι οικονομολόγοι της  δεν μπορεί να είναι ανοδική χωρίς να τελειώνει ποτέ. Η καμπύλη βασίζεται σε μια λανθασμένη υπόθεση, γιατί σε ένα πεπερασμένο κόσμο, δεν μπορεί ένα υποσύστημά του-η οικονομία- να αυξάνεται απείρως.  Αυτό φαίνεται να μη γίνεται αντιληπτό, γιατί έχει μπερδευτεί η πραγματική οικονομία με την χρηματοπιστωτική. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας-έχοντας το πλεονέκτημα ότι έχει γίνει γενικά αποδεκτό να εκφράζονται όλα με μια χρηματική τιμή- μπορεί πράγματι να παρουσιάζει την προοπτική της αέναης μεγέθυνσης. Δεν κοστίζει τίποτα σε αυτόν να αυξάνει τους όγκους χρήματος- με τη δημιουργία από τις τράπεζες νέου χρήματος με διάφορους τρόπους-αλλά στην πραγματική οικονομία δεν υπάρχει «δωρεάν γεύμα» και τα χρήματα δεν «τρώγονται». Αυτό που κάνει όμως ο χρηματιστικός τομέας δεν είναι πραγματική μεγέθυνση, είναι «φούσκα», δεν μεγαλώνει την πίτα που είναι για «φάγωμα», απλώς τη φουσκώνει. Η πραγματική οικονομία, που ικανοποιεί την κατανάλωση δεν μπορεί να μεγεθύνεται στο διηνεκές, άρα δε μπορεί να μεγεθύνεται αντίστοιχα και η κατανάλωση. Ούτε και όταν ονομάσει κανείς την καπιταλιστική οικονομία πράσινη ή αειφορική.
Αυτή ακριβώς η σκέψη είναι ανύπαρκτη στα συμβατικά οικονομικά μοντέλα.
Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αγνοεί μονίμως τους νόμους της φύσης. Αν συνεχίσει να το κάνει αυτό, καταστρέφει τη βάση της ύπαρξής της. Θα μπορούσε όμως να λειτουργήσει διαφορετικά;
Ναι: αντί να παράγει περισσότερα, θα έπρεπε να παράγει καλύτερα. Ο στόχος θα έπρεπε να είναι μια «σταθερής κατάστασης οικονομία», η οποία χρησιμοποιεί κυρίως πόρους, τους οποίους μπορεί να τους αναπαραγάγει πάλι η ίδια ή η φύση- από μόνοι τους ανανεώσιμοι. Μια οικονομία δηλαδή, που είναι σε αρμονία με τη φύση.
Ακούγεται ονειρικό, στην πραγματικότητα όμως θα έχει ριζοσπαστικές συνέπειες. Πού επενδύει κάποιος τα χρήματα του σε μια οικονομία που δεν αυξάνεται πλέον; Από πού θα προέλθουν οι νέες θέσεις εργασίας; Και πως θα αναπτύσσεται τότε η καινοτομία;  Η απάντηση σε όλα αυτά τα αγχωτικά ερωτήματα που μπαίνουν:  μια σταθερής κατάστασης δημόσια οικονομία δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε. Εν τέλει, οι στόχοι της είναι η μεγαλύτερη σταθερότητα στις αγορές, η όλο και περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και η οικολογική ασφάλεια. Μια τέτοια οικονομία δεν είναι επίσης σε καμιά περίπτωση βαρετή ή μη παραγωγική. Γιατί και στα πλαίσιά της θα αντικαθίσταται το παλιό με το καινούργιο, δηλαδή η παλιά βιομηχανία-τεχνολογία με νέες τέτοιες, πιο ήπιες και έξυπνες. Μόνο η οικονομία σαν σύνολο δεν θα αυξάνεται πλέον συνέχεια.
Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε «πολλές Ελλάδες», δηλαδή χώρες των οποίων οι οικονομίες να συρρικνώνονται με τη διαδικασία του σοκ, αλλά μια ήπια μετάβαση προς μια οικονομία και κοινωνία της «αποανάπτυξης».  Η κρίση, με την απομυθοποίηση και την ιδεολογική κατάρρευση του καπιταλισμού που φέρνει μαζί της, αλλά και τη προώθηση της «φτωχοποίησης» των μεσαίων τάξεων και του «αναπτυγμένου» κόσμου, μπορεί να θέσει σε κίνηση σημαντικές μειοψηφίες-αν όχι πλειοψηφίες- πολιτών παντού(στην αρχή στους «αδύνατους κρίκους» της Ν. Ευρώπης). Αυτές, δημιουργώντας από τώρα -σε μικρογραφία έστω-τους θεσμούς αυτής της κοινωνίας, θα θέσουν τις βάσεις για αυτή την μετάβαση, ξεπερνώντας «στη στροφή» τον ίδιο τον καπιταλισμό(μένει βέβαια ανοιχτό το ζήτημα της πιθανής βίας από τη μεριά του, όταν θα τον «προσπερνάμε»).
Ειδικά για την Ελλάδα, του συγκυριακά πιο «αδύναμου κρίκου» του καπιταλισμού και του «ναυαγού της ανάπτυξης», θα είναι πιο εύκολη αυτή η μετάβαση. Βέβαια, η γενικότερη πρόταση για την αποανάπτυξη, κινδυνεύει να γίνει αντιληπτή εδώ, σαν δεκανίκι του «αποαναπτυσσόμενου καπιταλισμού», που θα επιδιώξει στο επόμενο διάστημα τη συρρίκνωση των μεσοστρωμάτων και τον περιορισμό του καταναλωτικού μοντέλου, ώστε να αφορά πλέον μόνο τις οικονομικές ελίτ. Ο κίνδυνος να κατηγορηθεί ότι με τη ρητορική του «λιγότερου», προτείνει την «πτώχευση της κοινωνίας» και ότι θέλει να «χρυσώσει το χάπι» για τους «νεόπτωχους» για να υπάρξει από τη μεριά τους συναίνεση και να μετατρέψει τον καταναγκασμό τους σε δική τους επιλογή είναι αυτονόητος. Αλλά αυτή η κατηγορία θα μπορεί να βρει ερείσματα στην κοινωνία μόνο, αν δεν διακηρύξει ρητά και αν δεν επιδιώξει πρακτικά, το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα και δεν προετοιμασθεί ταυτόχρονα για κοινωνικές συγκρούσεις και ανταγωνισμούς.
Το πρώτο βήμα που είναι απαραίτητο να γίνει, ώστε αυτή η μετάβαση να είναι εθελοντική και να μη επιβληθεί από ένα τεχνοφασιστικό-σε εξέλιξη- σύστημα, είναι η «αποαποικιοποίηση» της κοινωνικής συνείδησης από την ιδεολογία της ανάπτυξης. Να αναπτυχθεί ένας  «αποαναπτυξιακός» τρόπος σκέψης που θα προωθήσει τη μείωση πάντα της μη οικολογικής κατανάλωσης και την  οργάνωση του «λιγότερου» με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο. Διότι μόνο αν τουλάχιστον οι αναπτυγμένες χώρες δαπανούν λιγότερο, θα μπορούσε να εξασφαλισθεί η συνέχιση της ζωής των επόμενων γενιών.
Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει: οι άνθρωποι στις πλούσιες χώρες να αγοράζουν λιγότερα νέα πράγματα και να προτιμούν να χρησιμοποιούν τα παλιά για περισσότερο χρόνο, επισκευάζοντάς τα, καλύτερα μάλιστα μόνοι τους. Με σφυρί και κατσαβίδι να περάσουμε στο μέλλον; Οι περισσότεροι καθεστωτικοί πολιτικοί και οι οικονομολόγοι θεωρούν τις ιδέες αυτές τρελές. Από πού θα προέλθει η πολιτική βούληση και οικονομική δύναμη, η οποία θα μπορέσει να πείσει τους πολίτες ότι το λιγότερο είναι καλύτερο και ταυτόχρονα να κάνει ανακατανομή πόρων και εξουσίας καθώς και οικολογικοποίηση του καταναλωτικού μοντέλου; Όχι πάντως από το υπάρχον κομματικό σύστημα εξουσίας. Πολύ περισσότερο από το ελλαδικό πολιτικό προσωπικό.
Μόνο αν δημιουργηθεί ένα κίνημα των «από κάτω» της ελληνικής κοινωνίας, που θα αποφασίσει ότι «δεν θέλουμε να μας σώσουν οι αναπτυξιολάγνοι  δανειστές, τραπεζίτες, επενδυτές κ.λπ, με το πολιτικό προσωπικό τους. Δεν τους χρωστάμε, δεν τους πουλάμε, δεν τους πληρώνουμε! Έπαιξαν στο καζίνο τους και έχασαν!».
Θα σωθούμε μόνοι μας! Θα ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα, παράγοντάς τα με τις δυνάμεις μας και τους δικούς μας πόρους, στηριζόμενοι περισσότερο στα συλλογικά αγαθά, με καλύτερη ποιότητα και δίκαιες ανταλλαγές. Αρκεί να είναι επιλογή μας ο αντικαταναλωτισμός, η κοινωνική αλληλεγγύη, η ισοκατανομή και η κοινωνική και περιβαλλοντική μέριμνα. Τότε δεν θα χρειασθούμε τα λεφτά τους και τις «δόσεις» τους και δεν θα μας επιβάλουν οι «σωτήρες» την «φτωχοποίησή» μας. Γιατί θα επιλέξουμε-όχι ηττημένοι-τη μελλοντική μας ευημερία, μέσα από την λιτότητα («λιτότητα της ατομικής κατανάλωσης, μέσα από την αφθονία των συλλογικών αγαθών»).
Ένα τέτοιο κίνημα δεν θα είναι μόνο του, μπορεί όμως να αποδειχθεί και πρωτοπόρο για το παγκόσμιο κίνημα της αποανάπτυξης –τοπικοποίησης.

Share this:

  • Tweet
  • Email

Related

Category: ΑπόψειςBy apokoinou06/02/2012Leave a comment
Share this post

Author: apokoinou

Post navigation

PreviousPrevious post:Άμεση δημοκρατία και επανατοπικοποιημένη ελληνική κοινωνία του Γιώργου ΚολέμπαNextNext post:Ένα “φορμάτ” είναι ρε παιδιά! Του Γιάννη Μακριδάκη

Related posts

Πώς το Black Mirror εφαρμόζεται στην Κίνα
10/01/2019
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»
08/01/2019
Η Γη δεν θα σωθεί με καλύτερου (οικολογικού) είδους ποτηράκια καφέ μιας χρήσης
31/12/2018
Γαλοπούλα η φιλόσοφος
23/12/2018
Γνώση: ύβρις ή αρετή;
18/12/2018
Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων και τα πολιτικά ζητήματα που μας θέτει
18/12/2018

You must log in to post a comment.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Recent Posts
  • Αποανάπτυξη-Εργασία-Οικονομία-Θεσμικές Αλλαγές
  • Με αφορμή τις τοπικές εκλογές:Με ποιές ρεαλιστικές πολιτικές στις τοπικές κοινωνίες θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε την ευζωία των “πολλών”
  • Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ –ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗΣ-ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ στη διαδικασία παραγωγής και διανομής της τροφής
  • Κάλεσμα στην “Αποκοινού” συνέλευση 17-19 Μαϊου
  • Για την Kοινότητα των κοινοτήτων
Recent Comments
  • Δημήτρης on Το ιδιωτικοποιημένο άτομο
  • Anonymous on Hello world!
  • wireless on ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
  • ALEXANDROS on Η πολιτική απάθεια ως σύμπτωμα
  • ThemeNectar on The Field
Archives
  • October 2019
  • May 2019
  • April 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • November 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • May 2018
  • April 2018
  • March 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • September 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013
  • October 2013
  • September 2013
  • August 2013
  • July 2013
  • June 2013
  • May 2013
  • April 2013
  • March 2013
  • February 2013
  • January 2013
  • December 2012
  • November 2012
  • October 2012
  • September 2012
  • August 2012
  • July 2012
  • June 2012
  • May 2012
  • April 2012
  • March 2012
  • February 2012
  • January 2012
  • December 2011
  • November 2011
  • October 2011
  • September 2011
  • August 2011
  • July 2011
  • June 2011
  • May 2011
  • April 2011
  • March 2011
  • February 2011
Categories
  • Books
  • Food for thought
  • Topika_Kinimata
  • Uncategorised
  • Uncategorized
  • Video
  • Απόψεις
  • Αρχείο Άρθρων
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Εκδηλώσεις
  • Συνέλευση
  • Συνεντεύξεις – Τύπος
  • Χωρίς κατηγορία
Meta
  • Log in
  • Entries feed
  • Comments feed
  • WordPress.org
Apokoinou team. Powered by Ecogaia

 

Loading Comments...
 

You must be logged in to post a comment.

    loading Cancel
    Post was not sent - check your email addresses!
    Email check failed, please try again
    Sorry, your blog cannot share posts by email.