Ζούμε σε έναν πλα­νήτη με πεπε­ρα­σμέ­νους πόρους και δυνα­τό­τη­τες. Σε αυτό τον κόσμο ωστόσο το καθε­στώ­τος λυσ­σάει για συνεχή ανά­πτυξη υπο­σχό­μενο κοι­νω­νική ευη­με­ρία. Αυτή η λύσσα προ­κά­λεσε άλλη μια οικο­νο­μική φού­σκα, που έσκασε πάνω μας, εντεί­νο­ντας την εκμε­τάλ­λευση ανθρώ­που και φύσης. Η δε μαγική λύση που το σύστημα ξανα­προ­τεί­νει είναι το ίδιο αδιέ­ξοδο μοντέλο ανά­πτυ­ξης που προ­κά­λεσε μια ακόμα καπι­τα­λι­στική κρίση .
Ο καθέ­νας μας μεγα­λώ­νει και ενη­λι­κιώ­νε­ται καθο­ρι­ζό­με­νος από μια κατα­σκευα­σμένη επι­θυ­μία να ικα­νο­ποιεί τις ανά­γκες του ατο­μικά μέσω της κατα­νά­λω­σης χωρίς όριο και να νομί­ζει ότι αυτό είναι η ζωή. Όμως ταυ­τό­χρονα μπο­ρούμε να δια­πι­στώ­νουμε και νοη­τικά και εμπει­ρικά ότι είναι δυνα­τόν να ζούμε καλύ­τερα και με λιγότερα.
Η μικρή κοι­νω­νία της Ικα­ρίας έχει να επι­δεί­ξει ένα χαρα­κτήρα μακραί­ω­νης κοι­νω­νι­κής δομής με αξίες και αρχές που αντι­τί­θε­νται στο καπι­τα­λι­στικό και κατα­να­λω­τικό πρό­τυπο που επι­βάλ­λε­ται σε παγκό­σμια κλί­μακα. Η οικιακή οικο­νο­μία της αυτάρ­κειας και της ολι­γάρ­κειας, η επι­λογή του λιτού βίου, της σχό­λης, της δια­χεί­ρι­σης του χρό­νου, η κοι­νω­νική αλλη­λεγ­γύη, το ανε­βούθ­κιο, η αλλα­ξάν, η κοι­νο­τική δια­χεί­ριση του νερού, των δασών των βοσκο­τό­πων, το δώρο σκια­γρα­φούν ένα πλέγμα κοι­νω­νι­κών σχέ­σεων και αντι­δο­μών που απο­τε­λούν το κοι­νω­νικό θησαυ­ρο­φυ­λά­κιο της Ικα­ρίας και μια γόνιμη βάση για ένα άλλου τύπου συλ­λο­γικό όραμα.
Παρόλα αυτά κάτι σημα­ντικό λεί­πει από την αφή­γηση του φαντα­σια­κού γύρω από τη «δια­φο­ρε­τική» Ικα­ρία. Αυτό που λεί­πει είναι η κατα­νό­ηση, η συνέ­χιση, η ενί­σχυση και η διά­δοση του αγώνα για να δια­τη­ρη­θεί αυτός τρό­πος ζωής κάτω από την πίεση ενός ολο­ένα και πιο βίαιου και ληστρι­κού καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και η ανα­γνώ­ριση ότι αυτή η τόσο δημο­φι­λής κουλ­τούρα της ελευ­θε­ρίας είναι ακρι­βώς αυτό που δέχε­ται επί­θεση από την ευρω­παϊκή τρόικα και τις κατα­στρο­φι­κές πολι­τι­κές της λιτό­τη­τας. Αισθα­νό­μα­στε  ότι χωρίς αυτή την προ­σέγ­γιση — το όνειρο είναι άδειο και η ιστο­ρία είναι χωρίς νόημα.
Μια ριζικά δια­φο­ρε­τική , εποι­κο­δο­μη­τική πρό­ταση είναι το ξεκί­νημα μιας συλ­λο­γι­κής δια­δι­κα­σίας ορα­μα­τι­σμού, προ­κει­μέ­νου να ανα­θε­ω­ρη­θεί η θεσμική δομή της κοι­νω­νίας και ο τρό­πος δια­χεί­ρι­σης των κοι­νών ( κοι­νοί πόροι π.χ. δάση, νερό κτλ , κοι­νό­τη­τες ανθρώ­πων και οι σχέ­σεις που δημιουρ­γούν κοινά π.χ. αυτο­ορ­γα­νω­μέ­νες δομές και συνε­λεύ­σεις, συνε­ται­ρι­σμοί κα ) .
Στην σημε­ρινή συγκυ­ρία όπου τα πάντα  ορί­ζο­νται γύρω από τη στή­ριξη ή απόρ­ριψη του μνη­μο­νίου, η ιδέα της απο­α­νά­πτυ­ξης μας καλεί να αλλά­ξουμε τους όρους γύρω από τους οποί­ους μιλάμε για το κοινό μας παρόν και μέλ­λον. Να δημιουρ­γή­σουμε ένα κοινό όραμα  και να κάνουμε ταυ­τό­χρονα τα πρώτα βήματα προς αυτό. Η απο­α­νά­πτυξη εν μέσω κρί­σης μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει μια και­νούρ­για αφή­γηση και ένα συλ­λο­γικό όραμα, ένα πολι­τικό πρό­ταγμα για την πυρο­δό­τηση μιας δια­δι­κα­σίας κοι­νω­νι­κού μετασχηματισμού.
Απλό­τητα. Αυτάρ­κεια. Αυτο­νο­μία. Αυτο­ορ­γά­νωση. Αλλη­λεγ­γύη. Επάρ­κεια. Συντρο­φι­κό­τητα. Σχέ­σεις και σχε­σιακά αγαθά. Άμεση δημο­κρα­τία. Ξόδεμα και ξέδομα. Από κοι­νού . Ευη­με­ρία χωρίς ανάπτυξη.
Απο­α­νά­πτυξη !