Ως παραγωγοί της εκπομπής «Η Θεωρία παίρνει θέση», θα θέλαμε καταρχήν να ευχαριστήσουμε τους εργαζόμενους της ΕΡΑ Ιωαννίνων που μας έδωσαν τον χώρο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, πράγμα καθόλου δεδομένο, όπως γνώρισαν από πρώτο χέρι οι αλληλέγγυοι/ες της Αθήνας. Κατά δεύτερον, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους χιλιάδες ακροατές που αγκάλιασαν την εκπομπή σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας. Ήταν μια υπέροχη, σχεδόν ερωτική εμπειρία για μας, που μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε, να δημιουργήσουμε, να μεγαλώσουμε κι εμείς μεγαλώνοντας το εγχείρημα. Ωστόσο, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε αυτό το μικρόφωνο, για μια σειρά λόγους, όλους προφανείς.
Η εθελοντική παρουσία μας στο πρόγραμμα της ΕΡΑ Ιωαννίνων είχε ως σκοπό την έμπρακτη αλληλεγγύη σε ένα εγχείρημα αυτοδιαχείρισης πρωτοφανούς μεγέθους για τον χώρο των ΜΜΕ σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτός είναι ο ορισμός της αλληλεγγύης, που προστάζει να σου δίνω το χέρι για να πάρεις δύναμη, χωρίς να διεκδικώ ή να περιμένω κάποιο αντάλλαγμα, αλλά γιατί η δύναμή σου είναι προϋπόθεση και για τη δική μου δύναμη. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο προσφέρει ο καθένας, ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Ή διαφορετικά, από κοινού παράγουμε κοινά αγαθά, αγαθά που ανήκουν στην κοινωνία και τα διαχειρίζεται ελεύθερα η κοινωνία. Αυτή η κοινή ελευθερία είναι η βάση της ελεύθερης προσφοράς. Χωρίς αυτήν, ελεύθερη –εθελούσια- προσφορά δεν νοείται.
Στο πλαίσιο ενός τυπικού κρατικού φορέα, όπως έγινε και πάλι η ΕΡΤ, οι συνθήκες αυτές εκλείπουν. Αν συνεχίζαμε να γεμίζουμε το πρόγραμμα της ΕΡΑ Ιωαννίνων αμισθί και στο νέο πλαίσιο, θα το κάναμε σε βάρος δύο θέσεων εργασίας, παράγοντας ταυτόχρονα πλούτο τα δικαιώματα του οποίου θα ανήκαν στο Κράτος και όχι στους εργαζόμενους και στην κοινωνία. Αυτό θα ήταν ενάντια στις αρχές μας. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, πέρα από τα υπόλοιπα, η δουλειά θα πρέπει να πληρώνεται. Και αν όλοι όσοι γράφουν, δημοσιογραφούν και γενικότερα δουλεύουν τζάμπα, έκαναν μία μέρα απεργία, θα αρκούσε για να αποδειχθεί πόσο το σύστημα που ζούμε βασίζεται πρώτα και κύρια στα κορόιδα. Με άλλα λόγια, ο πρώτος λόγος που σταματάμε είναι γιατί δεν είμαστε κορόιδα.
Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται άμεσα με τον πρώτο. Γενικά, πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρχει μια κάποια σχέση μορφής και περιεχομένου, για να μην προδίδεται το ένα από το άλλο. Πήραμε λοιπόν μέρος σε έναν αγώνα που δεν ήταν για να βλέπουμε το λογότυπο της ΕΡΤ και να συγκινούμαστε αλλά για μια ΕΡΤ ανοιχτή στην κοινωνία. Και μετά από κοντά 2 χρόνια αγώνα, διαπιστώνουμε ότι το ΔΣ διορίζεται από τον Υπουργό –λες κι είναι ΥΕΝΕΔ-, ότι η κύρια επιλογή είναι ένας κλασσικός χρυσοκάνθαρος από αυτούς που σε έναν μήνα βγάζουν περισσότερα από όσα βγάζει η μάνα σου να πλένει σκάλες 10 χρόνια, ότι μάλιστα αυτός ο κύριος είναι και ρητά μνημονιακός, διαπλεκόμενος, υβριστής των εργαζόμενων, κι από πάνω ο Υπουργός μας δουλεύει ευθέως και λέει ότι τον επέλεξε για να μην είναι κομματικός. Ειρήσθω εν παρόδω, τίποτα από αυτά δεν ήταν απαίτηση των εταίρων ή μνημονιακή επιταγή. Απλώς, έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική ηγεσία που δεν ενδιαφέρεται να προκαλέσει τριγμούς στο υπάρχον, που αδιαφορεί για τα αιτήματα, τις ελπίδες και το όραμα της κοινωνίας και των εργαζομένων, και επιδιώκει απλώς τη διασφάλιση της συνέχισης του συστήματος με όρους καρτέλ. Πρόκειται δηλαδή για ένα νέο πολιτικό προσωπικό που δίνει εξετάσεις και γράφει νέα γραμμάτια, που θα ξεπληρωθούν κατά τρόπο ανάλογο από αυτούς που τώρα ευεργετεί, όταν κάποτε χάσει τις εκλογές. Συνεπώς, ο δεύτερος λόγος που σταματάμε είναι γιατί έχουμε την αξιοπρέπεια να το κάνουμε.
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι δώσαμε έναν αγώνα τον οποίο τον χάσαμε τη στιγμή που τον κερδίσαμε. Δυστυχώς, ο δικός μας δρόμος, της πραγματικά αυτοδιαχειριζόμενης ραδιοφωνίας, με την κοινωνία να έχει ουσιαστικό λόγο, ο δρόμος τον οποίο ιχνηλάτησαν στις αποφάσεις, στις ανακοινώσεις και στην καθημερινή τους πρακτική οι εργαζόμενοι-αλληλέγγυοι της ελεύθερης ΕΤ3, αυτός ο δρόμος, προς το παρόν, ηττήθηκε. Αυτό δεν είναι άσχετο με μια σειρά από τακτικές πολιτικές επιλογές, που δεν είναι της παρούσης. Αυτό που είναι της παρούσης είναι να συνειδητοποιήσουν όλοι πως «ό,τι δεν γίνεται από εμάς, δεν γίνεται για εμάς». Είναι ένα χρήσιμο μάθημα για όλα τα πεδία πολιτικοκοινωνικού αγώνα. Χωρίς πραγματική δημοκρατία, χωρίς αληθινή αυτονομία, χωρίς δομές οριζόντιες που να αποτρέπουν την απόσπαση της εξουσίας από την κοινωνία, θα καταλήγουμε πάντα να γυρίζουν εναντίον μας τα ίδια μας τα δημιουργήματα.
Δεν πειράζει. Θα προσπαθήσουμε περισσότερο και την επόμενη φορά θα πετύχουμε περισσότερο. Η «Θεωρία» θα συνεχίσει να παίρνει θέση με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο, να δείχνει την αλληλεγγύη της, να μη χαρίζει κάστανο και να ερωτεύεται σε όλα τα πεδία. Δεν γίνεται διαφορετικά, αγαπητοί ακροατές, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία.
«Η Θεωρία παίρνει θέση»,
17/5/2015