Skip to content
ΑποΚοινού
ΑποΚοινού
Αποανάπτυξη, Άμεση Δημοκρατία & Αυτοδιαχείρηση
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum
Η συζήτηση για τα κοινά βρίσκεται στην καρδιά μιας νέας ριζοσπαστικοποίησης που ξεκίνησε από τους χώρους του ελεύθερου λογισμικού και των περιβαλλοντικών κινημάτων, συναντήθηκε με τις αναζητήσεις των πλατειών και των Occupy ανά τον κόσμο, και σήμερα γονιμοποιεί τους ορίζοντες των σύγχρονων εργατικών και κοινωνικών κινημάτων. Πρόκειται, πολύ απλά, για την επανάκτηση και επανανοηματοδότηση της έννοιας των “κοινών αγαθών”, μια έννοια εξορισμένη από την ξέφρενη πορεία ιδιωτικοποίησης των πάντων του σύγχρονου καπιταλισμού, αλλά και διαστρεβλωμένη από τη μέγγενη διαφόρων εκδοχών κρατικού σχεδιασμού και διεύθυνσης.
Τα κοινά συνίστανται από ό,τι αποτελεί τους φυσικούς και πολιτισμικούς πόρους της ανθρωπότητας, καθώς και από τις αναγκαίες συνθήκες για την ύπαρξη, διαφύλαξη και ανάπτυξη του κοινωνικού δεσμού. Είναι το έδαφος όπου μπορεί να ριζώνουν κοινοτικές σχέσεις ισοτιμίας και αλληλεγγύης, όπου βρίσκονται και δημιουργούνται οι υλικές και άυλες προϋποθέσεις για την ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός ως μέρος της ανάπτυξης όλων. Είναι, επομένως, μια οπτική που αντιπαρατίθεται ευθέως τόσο στο ιδιωτικό όσο και στο κρατικό, μια πρακτική απελευθέρωσης των συνθηκών ύπαρξης της κοινωνίας από τις ιδιωτικές και κρατικές περιφράξεις και επαναπόδοσής τους στην ίδια την κοινωνία.
Έτσι, τα κοινά είναι σήμερα ο κρίσιμος κρίκος που μπορεί να συνδέσει τη διαμαρτυρία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αλλά και ενάντια στην κρατική κηδεμονία, με την ανάγκη της αυτο-οργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, με εκείνες δηλαδή τις πολιτικές μορφές που μπορούν να προστατεύσουν και να αναπτύξουν τα κοινά, καθώς και να εξασφαλίσουν την ελεύθερη ισότιμη πρόσβαση σε αυτά για όλους.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε ένα ιστορικό μεταίχμιο. Είτε ο καπιταλισμός θα οδηγήσει σε μια πρωτόγνωρων διαστάσεων κοινωνική και φυσική καταστροφή, μέσω της απόσπασης όλων των υλικών και γνωσιακών πόρων της κοινωνίας προς όφελος λίγων ιδιοκτητών και διαχειριστών τους, όπως συμβαίνει σήμερα με τις εφαρμοζόμενες παγκόσμια πολιτικές “αντιμετώπισης της κρίσης”. Είτε θα επανοικειοποιηθούμε τον φυσικό και πολιτισμικό πλούτο που ανήκει σε όλους μας και θα τον διαχειριστούμε με τρόπους που θα εξασφαλίζουν την ισότητα, την ελευθερία και την αλληλεγγύη για όλους, δηλαδή θα εξασφαλίζουν το κοινό μας μέλλον.
Αυτή η οπτική, και οι πρακτικές που τροφοδοτεί, βρίσκεται πολύ μακριά από τις παραδοσιακές απαντήσεις της αριστεράς και των κλασικών κινημάτων διαμαρτυρίας. Γιατί θέτει στο επίκεντρο της μάχης όχι την αναδιανομή εντός του καπιταλισμού (που είναι ο ορίζοντας του παραδοσιακού εργατικού κινήματος και σήμερα καταρρέει μπροστά στην άρνηση ενός ολοκληρωτικά επιθετικού καπιταλισμού), αλλά την επανακατάκτηση όλου του πλούτου που παράγουμε συνεργαζόμενοι και την αλλαγή αυτού του πλούτου, των τρόπων παραγωγής και διανομής του, με βάση κριτήρια και αξίες που δεν ανήκουν στη σφαίρα του “οικονομικού” αλλά στη σφαίρα του “κοινωνικού”.
Πρόκειται, με μια έννοια, για την έξοδο από τη δικτατορία της οικονομίας, όπου η ιδιοκτησία, το χρήμα και το εμπόρευμα κυριαρχούν πάνω σε κάθε κοινωνική ανάγκη και απομυζούν κάθε κοινωνική δημιουργία, και την είσοδο στην επικράτεια της συλλογικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, με πυρήνα τα κοινά -την κοινή κτήση, την κοινή δημιουργία, και την κοινή χρήση- όπου η οικονομία αποκαθηλώνεται από το υψηλό και αποκλειστικό ιεραρχικό και αντικοινωνικό βάθρο της και γίνεται μια από τις πολλές μορφές του ανθρώπινου πράττειν, υπό τον έλεγχο της κοινωνίας και προς όφελός της.
Μια τέτοια ανάγνωση της προβληματικής των κοινών μάς οδηγεί σε δύο, τουλάχιστον, μείζονες αναθεωρήσεις κεντρικών στοιχείων του αστικού αλλά και εργατικού φαντασιακού: την αποδόμηση της έννοιας της “ανάπτυξης” και τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της “εργασίας”.
Η ανάπτυξη, ως “προμηθεϊκός” μύθος της ολοκληρωτικής κυριαρχίας επί της φύσης και της αέναης μεγέθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων του ανθρώπου (μύθος που μοιράζονται εξίσου ο καπιταλισμός όσο και ο σοσιαλισμός), δεν είναι ο τόπος των κοινών, αλλά η διαρκής καταστροφή τους, είτε με τη μορφή της περιβαλλοντικής υποβάθμισης είτε με τη μορφή της κοινωνικής ερημοποίησης. Μακράν από το να αποτελεί τη συνθήκη ικανοποίησης των ανθρώπινων αναγκών, αποτελεί έναν συγκεκριμένο τύπο παραγωγής και συσσώρευσης πλούτου που παράγει εκμετάλλευση, ιεραρχία και αποκλεισμό.
Η εργασία, αντίστοιχα, ως εξαρτημένη και καταναγκαστική δραστηριότητα υπό τη διεύθυνση, τον έλεγχο και τις προσταγές των κατόχων των μέσων παραγωγής και του πλούτου, μακράν από το να απελευθερώνει (όπως μας διαβεβαίωνε η επιγραφή του Άουσβιτς, και όχι μόνο…) αποτελεί το μέσο ώστε ολόκληρη η κοινωνία, και τελικά ολόκληρη η ζωή, να υπεισέρχεται σε καθεστώς ετερονομίας, αλλοτρίωσης και εξάρτησης υπό την κυριαρχία του κεφαλαίου και του κράτους. Σε αυτόν τον τύπο της εργασίας, τα κοινά παράγονται μόνο ως δευτερεύοντα και ασυνείδητα αποτελέσματα μιας συνεργασίας απρόσωπης και αδιάφορης που είναι απλώς μια μηχανή κέρδους στα χέρια του κεφαλαίου, ενώ περνάνε απευθείας στην ιδιοκτησία και αξιοποίηση του κεφαλαίου.
Επομένως, η δημιουργία, διαφύλαξη και ανάπτυξη των κοινών απαιτεί την υπέρβαση τόσο του ορίζοντα της ανάπτυξης όσο και του ορίζοντα της εργασίας. Απαιτεί να μετακινηθούμε προς λογικές και πρακτικές “αποανάπτυξης”, με την έννοια της κοινωνικοποίησης της οικονομίας όπως αναφέραμε παραπάνω, αλλά και της απομεγέθυνσης και αποσυγκέντρωσης των οικονομικών δραστηριοτήτων σε κλίμακες συμβατές με την αυτοοργάνωση των κοινοτήτων και με την προστασία του περιβάλλοντος.
Απαιτεί, επίσης, να απελευθερωθούμε από την εργασία (και όχι απλώς να απελευθερώσουμε την εργασία), καθιστώντας κεντρικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής το ανθρώπινο πράττειν, την ελεύθερη δημιουργική δραστηριότητα και συνεργασία, που είναι κάτι εξαιρετικά πολύμορφο και πολύ ευρύτερο από την οικονομική δραστηριότητα, και επιπλέον κάτι που βρίσκεται έξω από τους “νόμους” της εκμετάλλευσης, της κερδοφορίας και της ιεραρχικής διοίκησης.
Τα κοινά αποτελούν, έτσι, μια πρόκληση για βαθύτερους μετασχηματισμούς της κοινωνικής ζωής, και μόνο μέσα σε αυτούς μπορούν να υπάρξουν και να προστατευτούν από τους ιδιωτικούς και κρατικούς σφετερισμούς.
Τοποθέτηση της συλλογικότητας της εργατικής εφημερίδας Δράση 
στη συζήτηση “Στον ορίζοντα των κοινών”, 
που πραγματοποιήθηκε στις 15/2 στην κατάληψη του θεάτρου Εμπρός.

Share this:

  • Tweet
  • Email

Related

Category: ΑπόψειςBy apokoinou20/02/2013Leave a comment
Share this post

Author: apokoinou

Post navigation

PreviousPrevious post:Η μηχανή του "κοινού"NextNext post:Ο Προμηθέας και οι Θεοί: το μετέωρο βήμα του δήμου

Related posts

Πώς το Black Mirror εφαρμόζεται στην Κίνα
10/01/2019
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»
08/01/2019
Η Γη δεν θα σωθεί με καλύτερου (οικολογικού) είδους ποτηράκια καφέ μιας χρήσης
31/12/2018
Γαλοπούλα η φιλόσοφος
23/12/2018
Γνώση: ύβρις ή αρετή;
18/12/2018
Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων και τα πολιτικά ζητήματα που μας θέτει
18/12/2018

You must log in to post a comment.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Recent Posts
  • Αποανάπτυξη-Εργασία-Οικονομία-Θεσμικές Αλλαγές
  • Με αφορμή τις τοπικές εκλογές:Με ποιές ρεαλιστικές πολιτικές στις τοπικές κοινωνίες θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε την ευζωία των “πολλών”
  • Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ –ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗΣ-ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ στη διαδικασία παραγωγής και διανομής της τροφής
  • Κάλεσμα στην “Αποκοινού” συνέλευση 17-19 Μαϊου
  • Για την Kοινότητα των κοινοτήτων
Recent Comments
  • Δημήτρης on Το ιδιωτικοποιημένο άτομο
  • Anonymous on Hello world!
  • wireless on ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
  • ALEXANDROS on Η πολιτική απάθεια ως σύμπτωμα
  • ThemeNectar on The Field
Archives
  • October 2019
  • May 2019
  • April 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • November 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • May 2018
  • April 2018
  • March 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • September 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013
  • October 2013
  • September 2013
  • August 2013
  • July 2013
  • June 2013
  • May 2013
  • April 2013
  • March 2013
  • February 2013
  • January 2013
  • December 2012
  • November 2012
  • October 2012
  • September 2012
  • August 2012
  • July 2012
  • June 2012
  • May 2012
  • April 2012
  • March 2012
  • February 2012
  • January 2012
  • December 2011
  • November 2011
  • October 2011
  • September 2011
  • August 2011
  • July 2011
  • June 2011
  • May 2011
  • April 2011
  • March 2011
  • February 2011
Categories
  • Books
  • Food for thought
  • Topika_Kinimata
  • Uncategorised
  • Uncategorized
  • Video
  • Απόψεις
  • Αρχείο Άρθρων
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Εκδηλώσεις
  • Συνέλευση
  • Συνεντεύξεις – Τύπος
  • Χωρίς κατηγορία
Meta
  • Log in
  • Entries feed
  • Comments feed
  • WordPress.org
Apokoinou team. Powered by Ecogaia

loading Cancel
Post was not sent - check your email addresses!
Email check failed, please try again
Sorry, your blog cannot share posts by email.
 

Loading Comments...
 

You must be logged in to post a comment.