Skip to content
ΑποΚοινού
ΑποΚοινού
Αποανάπτυξη, Άμεση Δημοκρατία & Αυτοδιαχείρηση
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum

«Σιχαίνομαι τη φύση…. θα μπορούσαμε ίσως να επιτεθούμε στον ήλιο, να τον αποσπάσουμε από το σύμπαν ή να τον χρησιμοποιήσουμε για να πυρπολήσουμε τον κόσμο.»
Μαρκήσιος ντε Σαντ

Εκατομμύρια χρόνια για τους προμοντέρνους λαούς, πριν την εμφάνιση του νεωτερικού ανθρώπου, το κέντρο δεν ήταν ο άνθρωπος αλλά ο κόσμος, το σύμπαν. Ο δυτικός πολιτισμός είναι ο πολιτισμός του υβριστή ανθρώπου που τοποθέτησε την ύπαρξή του στο κέντρο του σύμπαντος θεοποιώντας τον εαυτό του. Αν κάτι σιχαίνεται η ανεξέλεγκτη ανθρώπινη υποκειμενικότητα είναι η φύση. Γι’ αυτό άλλωστε ο Καρτέσιος εξήγγειλε ως αποστολή του ανθρώπου το να γίνει « κύριος και κάτοχος της φύσης», ο Μαρξ εξύμνησε την προσπάθεια του ανθρώπου να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις λέγοντας ότι «μια φύση καθαρά αντικειμενική, ξένη στο υποκείμενο δεν υπάρχει πλέον», και ο Σαρτρ θα οδηγήσει τον εγωκεντρικό παροξυσμό του υποκειμένου στα άκρα κραυγάζοντας ότι δεν είναι απλώς η φύση κόλαση για το υποκείμενο αλλά «η κόλαση είναι ο άλλος».  Κι έτσι ξεκίνησε λοιπόν ο νεωτερικός αλαζόνας  άνθρωπος οπλισμένος με την προμηθεϊκή φωτιά, τη γνώση, για να κατακτήσει τη φύση και έκανε μια τρύπα στο νερό. Το τρόπαιό του είναι ο παρακμιακός δυτικός πολιτισμός. Κατά βάθος ο μοντέρνος άνθρωπος μισεί τη φύση γιατί τον έπλασε πεπερασμένο, θνητό. Μισεί τη φύση γιατί φοβάται το θάνατο.
Πόσο είναι το αμπέλι μας παππού; ρωτούσα μικρός στην Κρήτη ακάτεχος για το μέτρο της γης. Πέντε εργατών αμπέλι , μου αποκρίθηκε. Όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι μέτρο του αμπελιού δεν ήταν το χρήμα, η αξία της παραγωγής, αλλά το πόσοι εργάτες γης θα το έσκαβαν σε μια μέρα. Ο φίλος μου ο Γ. Μπίλλας μου ανέφερε ότι στα Τρίκαλα και στην Καρδίτσα η πώληση των αυγών κατά ζεύγος (ζεύγος αυγών παραγωγού) παρατηρείται ακόμα και σήμερα, ενώ κατά το παρελθόν αποτελούσε μονάδα μέτρησης, μέσο ανταλλαγής αγαθών. Στις προβιομηχανικές κοινωνίες η μάνα-φύση καθόριζε τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Στην Αίγυπτο ο χρόνος οριζόταν από τον κύκλο των ποιμενικών εργασιών, το ρολόι κοπάδι, στη Χιλή του 17ου αιώνα ο χρόνος μετριόταν σε Πιστεύω-το 1647 αναφέρεται ένας σεισμός που κράτησε δυο Πιστεύω- και οι κτηνοτρόφοι στην Αγγλία τον υπολόγιζαν με το χρόνο που απαιτούνταν για να γεννήσουν τα ζώα. Και ύστερα ήρθαν τα φώτα. Ενώ κυλούσαν αργόσυρτα οι αιώνες εμφανίστηκαν οι διαφωτιστές για να επιταχύνουν το χρόνο και από φυσικό να τον κάνουν ανθρώπινο γράφοντας στη ρομφαία τους με χρυσά γράμματα δίπλα στο «ισότητα- αδελφότητα- ελευθερία » και το «ή η φύση ή εμείς». Συνάμα έπρεπε να εφευρεθεί ένα μέτρο της προόδου. Τι παράδοξο! Το ανακάλυψαν οι υπηρέτες του θεού, του ακίνητου χρόνου, οι Βενεδικτίνοι μοναχοί, λίγο πριν την αυγή της βιομηχανικής επανάστασης, και δεν ήταν άλλο από το μηχανικό ρολόι.
Η Εσπερία λοιπόν (η Δύση) τρείς αιώνες τώρα εργάζεται συστηματικά για να επιβάλλει ένα πολιτισμικό μοντέλο και να δημιουργήσει ένα ανθρωπολογικό τύπο α-φύσικο. Η εκδυτικοποίηση του ευρωπαϊκού νότου και της Ελλάδας ειδικότερα ξεκίνησε από τη σύσταση του ελληνικού κράτους όταν οι Βαυαροί στην αρχή και άλλοι πάτρωνες στη συνέχεια, σε αγαστή συνεργασία με τις ντόπιες κομματοκρατικές ελίτ, επιτέθηκαν στο όνομα της προόδου  στη φύση, τη γη, την ενδογενή αγροτική παραγωγή. Ο απολογισμός μέχρι σήμερα είναι κρανίου τόπος : αφανίστηκαν τα 1850 τσελιγκάτα, με 1,5 εκ κεφάλια ζώων, για να εισάγουμε σήμερα από τις βόρειες χώρες κρέας εμπλουτισμένο με ορυκτέλαια, χάθηκαν τα υφαντουργεία του Τύρναβου, ο συνεταιρισμός των Αμπελακίων, ξεριζώθηκαν τα αμπέλια της Κρήτης, εγκαταλείφτηκαν οι ντόπιες καλλιέργειες (βίκος για ζωοτροφή, κουκιά, πλιγούρι) κι ότι έμεινε όρθιο το ισοπέδωσε η κοινή αγροτική πολιτική και το διαφθορείο των κοινοτικών επιδοτήσεων. Για να επιβληθούν βέβαια τα παραπάνω πρωτοστάτησαν οι διανοούμενοι (φιλελεύθεροι και αριστεροί), οι μορφωμένοι αμόρφωτοι για να πείσουν την κοινωνία ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ανήκει στους κύκλους του φυσικού κόσμου, ότι πρόοδος είναι να σιχαίνομαι τη φύση. Ξέρετε πολλούς προοδευτικούς που δεν ντρέπονται που οι παππούδες και οι πατεράδες τους ήταν αγροίκοι αγρότες;           Ή μήπως γνωρίζετε κανένα αριστερό που δεν έδωσε ευχή και κατάρα στα παιδιά του να μην δουλέψουν στα χωράφια, αλλά να σπουδάσουν στα ευγενή επαγγέλματα που εξασφαλίζουν ισχύ και κοινωνική θέση; Κι επειδή η ζωή κύκλους κάνει οι Βαυαροί ξανάρχονται, την εποχή των μνημονίων, με τους πάντα απαραίτητους ντόπιους πρόθυμους συνεργάτες, για να ολοκληρώσουν ότι ξεκίνησαν σχεδόν πριν 190 χρόνια. Βασικός πυλώνας του αναπτυξιακού σχεδίου που εκπόνησαν για την Ελλάδα είναι η μετατροπή της σε τουριστική μονοκαλλιέργεια καθιστώντας τους εργαζόμενους νέους υπηρέτες και μετατρέποντας το φυσικό τοπίο σε έρημη γη. Αλήθεια δεν γνωρίζω σχεδόν κανένα επίδοξο σωτήρα της χώρας που να έχει διατυπώσει ευθέως την άποψη ότι ο υπερτροφικός τουριστικός τομέας χρειάζεται ελάττωση και όχι επέκταση, αποανάπτυξη και όχι ανάπτυξη.
Υπάρχει άλλη προοπτική; Ίσως στην αναζήτηση μιας ρεαλιστικής ουτοπίας που να στηρίζεται στην αποκεντρωμένη παραγωγή, στη μικρή επιχείρηση και τα κοινοτικά δίκτυα, στην τοπικοποίηση (Γ.Κολέμπας) , στην ενδογενή αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) παραγωγή. Μιας ουτοπίας που θα ενισχύει τα κοινά και δημόσια αγαθά, περιορίζοντας την αγορά και το εμπόρευμα, θα στηρίζεται στην αλληλέγγυα οικονομία, την πολυκαλλιέργεια και την βιολογική παραγωγή, στην ενεργειακή αυτονομία με την χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Και όλα τα παραπάνω έχουν ως προϋπόθεση την σταδιακή υπέρβαση της σημερινής ολιγαρχικής έμμεσης δημοκρατίας, μέσω της δημιουργίας αμεσοδημοκρατικών θεσμών (Γ. Λιερός) και την ανάδυση του αυτεξούσιου των πολιτών (Γ. Σταματόπουλος) και της αυτοθέσμισης. Άλλωστε η συρρίκνωση της μεγαμηχανής του κράτους και των πολυεθνικών επιχειρήσεων και η μετάβαση στο μικρό παραγωγικό μέγεθος είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να ελεγχθεί η εγγενής ανθρώπινη ιδιοτέλεια.

Χάρης  Ναξάκης

Share this:

  • Tweet
  • Email

Related

Category: Απόψεις, Αρχείο ΆρθρωνBy apokoinou03/05/2014Leave a comment
Share this post

Author: apokoinou

Post navigation

PreviousPrevious post:ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ VIVIR BIEN ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑNextNext post:Αντρέ Γκoρζ: η έξοδος από τον καπιταλισμό έχει ήδη ξεκινήσει

Related posts

Πώς το Black Mirror εφαρμόζεται στην Κίνα
10/01/2019
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»
08/01/2019
Η Γη δεν θα σωθεί με καλύτερου (οικολογικού) είδους ποτηράκια καφέ μιας χρήσης
31/12/2018
Γαλοπούλα η φιλόσοφος
23/12/2018
Γνώση: ύβρις ή αρετή;
18/12/2018
Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων και τα πολιτικά ζητήματα που μας θέτει
18/12/2018

You must log in to post a comment.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Recent Posts
  • Αποανάπτυξη-Εργασία-Οικονομία-Θεσμικές Αλλαγές
  • Με αφορμή τις τοπικές εκλογές:Με ποιές ρεαλιστικές πολιτικές στις τοπικές κοινωνίες θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε την ευζωία των “πολλών”
  • Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ –ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗΣ-ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ στη διαδικασία παραγωγής και διανομής της τροφής
  • Κάλεσμα στην “Αποκοινού” συνέλευση 17-19 Μαϊου
  • Για την Kοινότητα των κοινοτήτων
Recent Comments
  • Δημήτρης on Το ιδιωτικοποιημένο άτομο
  • Anonymous on Hello world!
  • wireless on ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
  • ALEXANDROS on Η πολιτική απάθεια ως σύμπτωμα
  • ThemeNectar on The Field
Archives
  • October 2019
  • May 2019
  • April 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • November 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • May 2018
  • April 2018
  • March 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • September 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013
  • October 2013
  • September 2013
  • August 2013
  • July 2013
  • June 2013
  • May 2013
  • April 2013
  • March 2013
  • February 2013
  • January 2013
  • December 2012
  • November 2012
  • October 2012
  • September 2012
  • August 2012
  • July 2012
  • June 2012
  • May 2012
  • April 2012
  • March 2012
  • February 2012
  • January 2012
  • December 2011
  • November 2011
  • October 2011
  • September 2011
  • August 2011
  • July 2011
  • June 2011
  • May 2011
  • April 2011
  • March 2011
  • February 2011
Categories
  • Books
  • Food for thought
  • Topika_Kinimata
  • Uncategorised
  • Uncategorized
  • Video
  • Απόψεις
  • Αρχείο Άρθρων
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Εκδηλώσεις
  • Συνέλευση
  • Συνεντεύξεις – Τύπος
  • Χωρίς κατηγορία
Meta
  • Log in
  • Entries feed
  • Comments feed
  • WordPress.org
Apokoinou team. Powered by Ecogaia

loading Cancel
Post was not sent - check your email addresses!
Email check failed, please try again
Sorry, your blog cannot share posts by email.