Skip to content
ΑποΚοινού
ΑποΚοινού
Αποανάπτυξη, Άμεση Δημοκρατία & Αυτοδιαχείρηση
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum

Μέχρι το 2007-08, πριν τη χρηματοπιστωτική κρίση, ο καπιταλισμός -και στον «αναπτυγμένο βιομηχανικό» κόσμο -στηριζόταν στην χρόνο με το χρόνο αύξηση της ζήτησης και του καταναλωτισμού. Η αύξηση δε αυτή τα τελευταία 20 χρόνια στηριζόταν με τη σειρά της στην αύξηση των δανείων και των χρεών από τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις προς τις τράπεζες.
Οι άνθρωποι τρέχανε πίσω από καινούργιο αυτοκίνητο, καινούργια τηλεόραση ή πλυντήριο, καινούργιο κινητό ή συνολάκι, χωρίς βέβαια να αισθάνονταν μεγαλύτερη ικανοποίηση. Για παράδειγμα ο μέσος γερμανός -που υποτίθεται είχε και έχει τη μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη κατείχε τηλεόραση, βιβλία, έπιπλά, κάμερα, ηλεκ. κουζίνα, πλυντήριο, κινητό, αυτοκίνητο, κομπιούτερ κ.λπ., συνολικά γύρω στα 10.000 αντικείμενα (σύμφωνα με την εφημερίδα Die Zeit)[1].
Για να μπορεί να λειτουργεί ο καπιταλισμός στη Γερμανία, θα πρέπει οι επιχειρήσεις να συνεχίζουν να παράγουν τα παραπάνω αντικείμενα και οι άνθρωποι να συνεχίζουν να τα αγοράζουν. Αλλά αν οι περισσότεροι άνθρωποι στον αναπτυγμένο κόσμο έχουν ήδη αγοράσει από μια φορά αυτά τα αντικείμενα και αν αυτά ήταν ανθεκτικά, όσο θα μπορούσαν να είναι, τότε οι επιχειρήσεις στον καπιταλισμό δεν θα είχαν μέλλον.
Κάνοντας έρευνα για την ταινία της «Η Ιστορία των Πραγμάτων», η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που ρέουν μέσω της οικονομίας του καταναλωτισμού, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένη η αχρήστευσή τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως βγαίνουν εκτός μόδας.

«Ένα προϊόν που αρνείται να πεθάνει είναι καταστροφή για την επιχειρηματική τάξη»
Ο Χάρης Ναξάκης (συγγραφέας και καθηγητής οικονομικών στο ΤΕΙ Ηπείρου) στο κείμενό του «Προγραμματισμένη Βραχυβιότητα Το πραγματικό πρόσωπο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», αναφέρει κάποια παραδείγματα προγραμματισμένου θανάτου προϊόντων:
1) εκτυπωτές που έχουν ενσωματωμένο ένα τσιπάκι, το οποίο μετρά τον αριθμό των εκτυπωμένων σελίδων και δίνει εντολή για μπλοκάρισμα του εκτυπωτή, όταν αυτές υπερβούν έναν εκ των προτέρων καθορισμένο από τον κατασκευαστή αριθμό. Ένας πολύ έξυπνος τρόπος αχρήστευσης του εκτυπωτή, ώστε ο χρήστης του να αναγκασθεί να αγοράσει καινούργιο.
2)  Στην οροφή ενός πυροσβεστικού σταθμού, στο Λάιβερμορ της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ, ανάβει μια λάμπα συνεχώς από το 1901 μέχρι σήμερα. Γιατί αυτή η λάμπα δεν παράχθηκε  ποτέ μαζικά; Το καρτέλ των εταιρειών παραγωγής λαμπτήρων, θορυβημένο από την παρουσία της ενοχλητικής λάμπας, σε μυστική συνάντηση του στη Γενεύη το 1924 αποφάσισε ότι ο λαμπτήρας αυτός ήταν ένα επιστημονικό ατύχημα και γι’ αυτό καθόρισε και επέβαλλε στις εταιρείες παραγωγής λαμπτήρων ότι η μέση διάρκεια τους δεν πρέπει να ξεπερνά τις 1.000 ώρες.
3) Οι επιστήμονες της χημικής βιομηχανίας  Dupont  ανακαλύπτουν στο εργαστήριο μια άφθαρτη κλωστή, μια συνθετική ίνα νάιλον και με αυτή κατασκευάζουν ένα νάιλον καλσόν με μεγάλη διάρκεια ζωής. Η καινοτομία αυτή ποτέ δεν θα πάρει τον δρόμο της μαζικής παραγωγής ανθεκτικών καλτσών. Η διοίκηση της εταιρείας έδωσε την εντολή της απόκρυψης της και της αντικατάστασής της με μια συνθετική ίνα λιγότερο ανθεκτική, με προγραμματισμένη την ημερομηνία θανάτου της.
Η στρατηγική η οποία υπηρετεί καλύτερα τον στόχο της μεγιστοποίησης των κερδών των επιχειρήσεων που παράγουν, είναι αυτή της αέναης δημιουργίας νέων αναγκών –και ταυτόχρονα της δημιουργίας της αίσθησης του ανικανοποίητου των αναγκών- αλλά και αυτή της δημιουργικής καταστροφής, δηλαδή της προγραμματισμένης απαξίωση των προϊόντων που ικανοποιούν τις αντίστοιχες ανάγκες.
Η προγραμματισμένη βραχυβιότητα και ο προγραμματισμένος θάνατος των προϊόντων, σχεδιάζεται μέσα από τη συντόμευση του κύκλου ζωής τους με από τα πριν περιορισμένη ανθεκτικότητα, παρόλο που υπάρχουν υλικά και τεχνολογία που θα μπορούσαν να επιμηκύνουν πολύ τη διάρκεια ζωής και χρήσης τους.
Η συντόμευση της ημερομηνίας λήξης των προϊόντων (βλ. Γ. Κολέμπας, Γ. Μπίλλας, Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης, Εκδόσεις των Συναδέλφων), η αύξηση του ποσοστού θανάτου τους , είναι η συνταγή για να αυξηθεί η ζήτηση των προϊόντων, ζήτηση που ενισχύεται από τα δάνεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος με στόχο την ανάπτυξη της οικονομίας.
Και αυτές τις εξελίξεις ο καπιταλισμός τις ονομάζει ανάπτυξη και πρόοδο:  Να δανειζόμαστε χρήματα  για να αγοράζουμε προϊόντα που είναι προγραμματισμένα να χαλάσουν σύντομα και να καταλήξουν στα σκουπίδια. Σαν μέτρο δε της προόδου να θεωρούμε τον όγκο των απορριμμάτων που πετάμε στους κάδους, γιατί την εποχή του καταναλωτικού ηδονισμού και της κακώς εννοούμενης «ευμάρειας»[2], ο μοντέρνος καταναλωτής καθορίζεται από τον όγκο των εβδομαδιαίων του απορριμμάτων. Στην ουσία, η ανάπτυξη, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) των οικονομολόγων, είναι η αξία των απορριμμάτων που παράγει μια χώρα σε ένα έτος. Στην ουσία, σε καπιταλιστικές συνθήκες παραγωγής, ανάπτυξη δεν υπάρχει χωρίς βραχυβιότητα. Ούτε και πολιτισμός χωρίς απορρίμματα.
Και επειδή «η προγραμματισμένη βραχυβιότητα δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας, στην πολιτισμένη δύση το ανθρωπολογικό υπόδειγμα είναι ο καταναλωτής που καταναλώνει για να υπάρχει, που υπάρχει για να απελευθερώνει όλες τις επιθυμίες του και να τις καλύπτει με θνησιγενή αντικείμενα.  Για το αυτοαναφορικό άτομο που δεν έχει υποχρεώσεις άλλα μόνο δικαιώματα, με υπέρτατο το δικαίωμα να κάνει πράξη τις ατομικές επιθυμίες του, ο μόνος τρόπος για να αποκρύπτει από τον εαυτό του την επίγνωση της θνητότητας του είναι να μετατρέπει σε άχρηστα σκουπίδια, ό,τι κατασκευάζει,  νομίζοντας ότι έτσι  αναστέλλει τη δικιά του προγραμματισμένη βραχυβιότητα.
Και για αυτό «οι άνθρωποι ως απορρίμματα θα είναι το ανώτερο στάδιο της προόδου». Θα φροντίσει για αυτό το ίδιο το πλανητικό οικοσύστημα.
* Διαβάστε άρθρα του Γιώργου Κολέμπα στο topikopoiisi.eu
[1] Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εδώ αρκετοί «νεόπτωχοι», που δε μπορούν να αγοράσουν κάποια ή τίποτα από όλα αυτά. Είναι οι «καταναλωτές με μειωμένη αγοραστική δύναμη», όπως χαρακτηρίζονται.
[2] Τέτοια υπήρχε και στην ελληνική κοινωνία «προ κρίσης» και μνημονίων

Share this:

  • Tweet
  • Email

Related

Category: Απόψεις, Αρχείο Άρθρων, ΒιντεοθήκηBy apokoinou14/03/2017Leave a comment
Share this post

Author: apokoinou

Post navigation

PreviousPrevious post:Λαμία-Εκδλήλωση για την ΑποανάπτυξηNextNext post:ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ

Related posts

Αποανάπτυξη – Τοπικοποίηση – Κοινοτισμός
09/04/2019
Πώς το Black Mirror εφαρμόζεται στην Κίνα
10/01/2019
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»
08/01/2019
Η Γη δεν θα σωθεί με καλύτερου (οικολογικού) είδους ποτηράκια καφέ μιας χρήσης
31/12/2018
Γαλοπούλα η φιλόσοφος
23/12/2018
Γνώση: ύβρις ή αρετή;
18/12/2018

You must log in to post a comment.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Recent Posts
  • Αποανάπτυξη-Εργασία-Οικονομία-Θεσμικές Αλλαγές
  • Με αφορμή τις τοπικές εκλογές:Με ποιές ρεαλιστικές πολιτικές στις τοπικές κοινωνίες θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε την ευζωία των “πολλών”
  • Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ –ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗΣ-ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ στη διαδικασία παραγωγής και διανομής της τροφής
  • Κάλεσμα στην “Αποκοινού” συνέλευση 17-19 Μαϊου
  • Για την Kοινότητα των κοινοτήτων
Recent Comments
  • Δημήτρης on Το ιδιωτικοποιημένο άτομο
  • Anonymous on Hello world!
  • wireless on ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
  • ALEXANDROS on Η πολιτική απάθεια ως σύμπτωμα
  • ThemeNectar on The Field
Archives
  • October 2019
  • May 2019
  • April 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • November 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • May 2018
  • April 2018
  • March 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • September 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013
  • October 2013
  • September 2013
  • August 2013
  • July 2013
  • June 2013
  • May 2013
  • April 2013
  • March 2013
  • February 2013
  • January 2013
  • December 2012
  • November 2012
  • October 2012
  • September 2012
  • August 2012
  • July 2012
  • June 2012
  • May 2012
  • April 2012
  • March 2012
  • February 2012
  • January 2012
  • December 2011
  • November 2011
  • October 2011
  • September 2011
  • August 2011
  • July 2011
  • June 2011
  • May 2011
  • April 2011
  • March 2011
  • February 2011
Categories
  • Books
  • Food for thought
  • Topika_Kinimata
  • Uncategorised
  • Uncategorized
  • Video
  • Απόψεις
  • Αρχείο Άρθρων
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Εκδηλώσεις
  • Συνέλευση
  • Συνεντεύξεις – Τύπος
  • Χωρίς κατηγορία
Meta
  • Log in
  • Entries feed
  • Comments feed
  • WordPress.org
Apokoinou team. Powered by Ecogaia

loading Cancel
Post was not sent - check your email addresses!
Email check failed, please try again
Sorry, your blog cannot share posts by email.