Skip to content
ΑποΚοινού
ΑποΚοινού
Αποανάπτυξη, Άμεση Δημοκρατία & Αυτοδιαχείρηση
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum
  • Αρχική
  • Για Εμάς
  • Δράσεις
  • Κινήματα
    • Τοπικά Κινήματα
    • Διεθνή Κινήματα
  • Αρθρα
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Forum
Πρώτη φορά που έκανα αυτή τη σκέψη ήταν πριν από χρόνια όταν βρισκόμουν στο ΚΤΕΛ Χανίων και έβλεπα τα θηριώδη υπεραστικά λεωφορεία, όλα γερμανικής κατασκευής, τα οποία έφευγαν με λιγοστούς επιβάτες το καθένα για κάποια χωριά με υπέροχα και τόσο αταίριαστα με τα βαριά αυτά σιδερένια οχήματα κρητικά τοπωνύμια. Ήταν το θέαμα θλιβερό.

Η σκέψη φυσικά δεν ήταν άλλη από το ότι ένας λαός μεσογειακός, με άλλες αξίες, άλλες ικανότητες, άλλες ανεπτυγμένες μεθοδολογίες και εργασίες, ένας λαός αλλού προσανατολισμένος και αλλού ασκημένος πνευματικά, σωματικά και ψυχικά λόγω της μορφολογίας του τόπου και των κλιματικών συνθηκών οι οποίες καθορίζουν βέβαια τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά κάθε πλάσματος, βρέθηκε ξαφνικά δεμένος στο άρμα άλλων λαών, αλλιώς εξελιγμένων και με άλλες ικανότητες, να ακολουθεί συνεχώς τις επιλογές τους ολοένα προς τον γιγαντισμό, να γίνεται δέσμιος της τεχνολογίας τους, η οποία δίχως τεχνογνωσία είναι απολύτως αποικιοκρατική και τέλος να γίνεται θύμα της ίδιας του της “ανάπτυξης” αφού καταστρέφει τον τόπο του και πέφτει πολλές φορές και ο ίδιος θύμα της λόγω της προφανούς έλλειψης εκπαίδευσης, εμπειριών αλλά και της απότομης, μη αφομοιώσιμης αλλαγής αξιακού συστήματος προς την κατεύθυνση του ευτελισμού.
Έτσι βρίσκεται ένας λαός χρεωμένος στην γερμανική βιομηχανία, να κατέχει και να χειρίζεται με τα χέρια του μηχανήματα, οχήματα κλπ εργαζόμενος σκληρά και επικίνδυνα καθημερινά, προσβλέποντας σε ευτελή ποσά εισιτηρίων επιβατών ή αμοιβών από έργα, με τα οποία έχει πλέον σκοπό ζωής και ιδανικό να ξεπληρώσει πρώτα τις υποχρεώσεις του έναντι των δανειστών και κατόπιν να επιβιώσει…
Ένας λαός δηλαδή γρανάζι της βιομηχανίας των νεοαποίκων του, του οποίου η μόνη μοίρα είναι να δουλεύει μέχρι να αρρωστήσει και να συνταξιοδοτηθεί ασθενής ή μέχρι να αφήσει άγουρος την τελευταία πνοή του στον βωμό της “ανάπτυξής” του και να ζει μέχρι τέλους του με τα ψυχία του ίδρου του ως αντικείμενο εκμετάλλευσης . Τελευταία, η εξέλιξη του συστήματος έφερε και κυνικότερες ακόμη “επιλογές” “ζωής”, τις οποίες όλοι ζούμε στο πετσί μας αυτά τα χρόνια της λεγόμενης οικονομικής κρίσης, δηλαδή της ελεγχόμενης καθίζησης της πυραμίδας του “πλούτου” προς πλήρη και πρόωρη εκχύμωση της ζωής και της ενέργειας των ανθρώπων γραναζιών.
Τις ίδιες σκέψεις κάνω και από χθες που βλέπω το γκρέιντερ να στρώνει τον χείμαρρο και την παραλία σε μια συνεχή και βλακωδώς καταστροφική προσπάθεια του λαού αυτού να βγάλει χρήματα για να ξεπληρώσει τις γερμανικές και παγκοσμιοποιημένες βιομηχανίες και να “ζήσει” κατόπιν. Το γκρέιντερ αυτό που συμβολίζει όλη την καταστροφική μας πορεία αφού πριν λίγα χρόνια πήρε και τη ζωή ενός νέου παιδιού χειριστή του και τέκνου των ιδιοκτητών του. Το γκρέιντερ αυτό το οποίο συμβολίζει όλη μας τη στρεβλή και αυτοκαταστροφική πορεία, για την οποία βεβαίως έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης οι κατά τόπους και κατά περιόδους αιρετοί όλων των βαθμίδων, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες των ανθρώπων και ανευθύνως φερόμενοι φροντίζουν να ανοίγουν “δουλειές” καταστρέφοντας την πατρίδα τους και πετώντας δημόσιο χρήμα, όμηροι κι αυτοί των γερμανικών κυρίως βιομηχανιών μέσω των εργολάβων.
Και αναρωτιέμαι πόσο ακόμη θα πληρώνουμε ως λαός και ως χώρα το κάθε γκρέιντερ, το κάθε μηχάνημα, την κάθε τεχνολογία των νεοαποίκων. Πόσο αίμα, πόσο ιδρώτα, πόση αξιοπρέπεια και  πόσο τοπίο και πλούτο αέναο θα θυσιάσουμε. Πόσο μυαλό και πόση ψυχή χρειάζεται για να απεμπλακούμε από αυτή την καταστροφική διελκιστίνδα; Και άραγε γίνεται να ξεφύγουμε πια ή όχι; Αφού δεν μπορέσαμε να δούμε τη μοίρα μας τη μαύρη με τόση καταστροφή και τόσο θάνατο που βιώσαμε ως τώρα εξαιτίας αυτής της ίδιας της “ανάπτυξής μας” μπορούμε να έχουμε ελπίδες αλλαγής πορείας; Προσωπικά για το μόνο που είμαι βέβαιος είναι ότι έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χάος.
yiannismakridakis.gr

Share this:

  • Tweet
  • Email

Related

Category: Απόψεις, Αρχείο ΆρθρωνBy apokoinou29/05/2015Leave a comment
Share this post

Author: apokoinou

Post navigation

PreviousPrevious post:Η Αριστερά στην εξουσία ή η εξουσία στην Αριστερά; Ιδού το ερώτημα…NextNext post:Οι διαπραγματεύσεις Αθήνας (Μηλίων) με Βερολίνο (Αθηναίων)

Related posts

Πώς το Black Mirror εφαρμόζεται στην Κίνα
10/01/2019
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»
08/01/2019
Η Γη δεν θα σωθεί με καλύτερου (οικολογικού) είδους ποτηράκια καφέ μιας χρήσης
31/12/2018
Γαλοπούλα η φιλόσοφος
23/12/2018
Γνώση: ύβρις ή αρετή;
18/12/2018
Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων και τα πολιτικά ζητήματα που μας θέτει
18/12/2018

You must log in to post a comment.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Recent Posts
  • Αποανάπτυξη-Εργασία-Οικονομία-Θεσμικές Αλλαγές
  • Με αφορμή τις τοπικές εκλογές:Με ποιές ρεαλιστικές πολιτικές στις τοπικές κοινωνίες θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε την ευζωία των “πολλών”
  • Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ –ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗΣ-ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ στη διαδικασία παραγωγής και διανομής της τροφής
  • Κάλεσμα στην “Αποκοινού” συνέλευση 17-19 Μαϊου
  • Για την Kοινότητα των κοινοτήτων
Recent Comments
  • Δημήτρης on Το ιδιωτικοποιημένο άτομο
  • Anonymous on Hello world!
  • wireless on ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
  • ALEXANDROS on Η πολιτική απάθεια ως σύμπτωμα
  • ThemeNectar on The Field
Archives
  • October 2019
  • May 2019
  • April 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • November 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • May 2018
  • April 2018
  • March 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • September 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013
  • October 2013
  • September 2013
  • August 2013
  • July 2013
  • June 2013
  • May 2013
  • April 2013
  • March 2013
  • February 2013
  • January 2013
  • December 2012
  • November 2012
  • October 2012
  • September 2012
  • August 2012
  • July 2012
  • June 2012
  • May 2012
  • April 2012
  • March 2012
  • February 2012
  • January 2012
  • December 2011
  • November 2011
  • October 2011
  • September 2011
  • August 2011
  • July 2011
  • June 2011
  • May 2011
  • April 2011
  • March 2011
  • February 2011
Categories
  • Books
  • Food for thought
  • Topika_Kinimata
  • Uncategorised
  • Uncategorized
  • Video
  • Απόψεις
  • Αρχείο Άρθρων
  • Βιβλιογραφία
  • Βιντεοθήκη
  • Εκδηλώσεις
  • Συνέλευση
  • Συνεντεύξεις – Τύπος
  • Χωρίς κατηγορία
Meta
  • Log in
  • Entries feed
  • Comments feed
  • WordPress.org
Apokoinou team. Powered by Ecogaia

loading Cancel
Post was not sent - check your email addresses!
Email check failed, please try again
Sorry, your blog cannot share posts by email.