Το 2004 διοργανώναμε το πρώτο  αντιρατσιστικό φεστιβάλ με την ευχή να είναι και το τελευταίο.

Ήταν η εποχή της «ανάπτυξης», της ΟΝΕ  και  της μεγάλης ιδέας των Ολυμπιακών αγώνων. Οι μηχανές του «ελληνικού θαύματος» ήθελαν  φθηνό καύσιμο, τους  μετανάστες (κυρίως από την Αλβανία),  αλλά παράνομους  για να είναι φθηνοί. Παράλληλα δε οι ιεροκήρυκες του μίσους (ΜΜΕ και παπαδαριά) έχυναν το ρατσιστικό τους δηλητήριο στην  κοινωνία. Σε μια κοινωνία που μεγάλο τμήμα της χόρευε ανέμελο τσιφτετέλια στα σκυλάδικα και επιδείκνυε τον πλούτο της με απερίγραπτη γκλαμουριά.

Τότε  δεκάδες μετανάστες θάφτηκαν στις  «πυραμίδες»  τους , ενώ  στα χωράφια το καρπούζι είχε μεγαλύτερη αξία από την ζωή.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά,  είναι ο καπιταλισμός της κρίσης που για να εξασφαλίσει τα δικά του πλεονάσματα του και τον νέο γύρο συσσώρευσης (το λένε ανάπτυξη),  πετάει σαν πλεόνασμα εκατομμύρια ανθρώπους.

 Δημιουργεί και μετά εκμεταλλεύεται τις μεταναστευτικές ροές, με το σύγχρονο δουλεμπόριο, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί τη μισαλλοδοξία, ώστε να στραφούν οι ανίσχυροι, ο ένας απέναντι στον άλλον, παρά όλοι μαζί ενάντια του. Και φαίνεται να το πετυχαίνει βγάζοντας από την εφεδρεία την πιο κτηνώδη μορφή του τον φασισμό.

Από το αίμα του και πριν αυτό στεγνώσει, η εξουσία θέλει να αντλήσει  πολιτικά οφέλη.  Αυτοί  που εδώ και καιρό ζέσταιναν στον κόρφο τους το αυγό του φιδιού, με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με  τα πογκρόμ σε μετανάστες και σε εξαρτημένους, με τις απειλές για υγειονομικές βόμβες, με την καταστολή των κοινωνικών αγώνων,  το παίζουν τώρα εγγυητές της δημοκρατικής ομαλότητας. Όμως  «όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, δεν πρέπει να μιλά για τον φασισμό» έλεγε ο φιλόσοφος Μαξ Χορκχάιμερ.

Αλλά θα μας βρουν  μπροστά τους.  Γιατί οι κοινωνικές αντιστάσεις και οι εργατικοί αγώνες αρχίζουν και συγκροτούνται πιο δυναμικά. Γιατί η  αλληλεγγύη γίνεται πια πράξη με τα κοινωνικά ιατρεία, τα αντιμαθήματα, τα στέκια και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.  Γιατί  στα δέκα αυτά χρόνια δυναμώσαμε και εμείς, δώσαμε μικρούς αλλά αποφασιστικούς αγώνες, κάναμε την φωνή μας στην πόλη πιο δυνατή.

Πονάμε,  για τον σύντροφο μας τον Παύλο, τον Γιακούμπ, τον Ντιάε, τον Ατίφ, τον Αριβάν, τον Μαζίρ, τον Ζαχιντούλ, τον Ασράφ, για  αυτούς  που  τα ονόματα τους δεν μάθαμε ποτέ, που δολοφονήθηκαν από τις συμμορίες  των ναζί , από μπάτσους και λιμενικούς σε «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις»,  «αδιευκρίνιστες συνθήκες» και «ανεξήγητες αυτοκτονίες» (πάνω από πενήντα άνθρωποι τα τελευταία δέκα χρόνια),  για τα εκατοντάδες  νεκρά παιδιά, τις γυναίκες και άνδρες που πνίγηκαν  στο Αιγαίο.

Να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας να τσακίσουμε τον φασισμό και τις ρίζες του

Να αντιπαλεύουμε κάθε στιγμή  τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία

Να ανοίγουμε δρόμους αλληλεγγύης και να δημιουργούμε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα