του Γ Κοκκινάκου

Κυριακη πρωι στο λιμανι ,στο μελτεμι .

15χρονοςαυτός,λεπτός,ψηλός,οστεώδης,με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη.

Στα χέρια του το οργανάκι και διπλα του η 8χρονη αδερφούλα του.

Στέκονται μπροστά μας και άρχισαν να παίζει αυτός και να τραγουδάει η μικρη.

Ενα ρεμπέτικο μας ειπαν.Τσιγγάνοι είστε;

Τους ρωτά ο φίλος μου.Ναι απαντούν.Απο πού ειστε;Απ την Αθήνα ήρθαμε για δουλειά.Μόνοι σας;Μετη μαννα μας.Ο πατέρας σας που ειναι;Δεν εχουμε πατέρα απαντά ο μεγάλος με μία φυσικότητα λες και τον ρωτάμε για την ώρα.

Πάει περίπατο ο Φρουντ σκέφτηκα.Γιατι δεν τραγουδάτε τσιγγάνικα;Αλληλοκοιτάζονται αμήχανα και απαντά ο μεγάλος.Ποιος θα ακούσει τσιγγάνικα;Μα τι λές τώρα;Εμάς μας αρέσουν.Πειτε μας ενα τσιγγάνικο.Δεν ξερω..δηλαδη μισοξερω,δεν θα το πω καλα.τραγούδα το μπαλαμός ,το ξέρεις;ναι.Αρχισε λοιπόν.

Δεν έχω τόπο,δεν έχω ελπίδα

Δεν θα μεχάσει καμιά πατρίδα

Οξύς ο ηχος του οργάνου,πυρακτωμένος έφτασε στα έγκατα μαζί με τα λόγια.

Σταλαγμός ψυχής.Κοιταζόμαστε με το φίλο μου,βουρκωμενοι,συγκινημένοι,απο αυτο που μας συνέβη.

Ενα παλιόχαρτο που το ανεμιζε ο αερας ,αθυρμα του,που μας το εφερε μπροστά μας.Εξω απο την τάξη του κόσμου,εξω απ την ασφάλεια μιάς κανονικής ζωής.Μας γητεψε και τους δυό.παίξτε μας ακόμα ενα.Με δισταγμό άρχισε.Δε θυμαμαι ακριβως το τραγούδι αλλα θα σας πώ τα λόγια.Το τραγούδι μιλούσε για τον έρωτα ενός νέου.

Αυτή η γυναίκα αδερφέ

Δεν ειναι για σένα

Σε ξεφτιλιζει,σε ταπεινώνει

Ειναι μια κακιά γυναίκα

Το ξέρω αδερφε μου

Ειναι μια πολυ κακιά γυναίκα

Υποφέρω μαζί της

Μα δε μπορώ χωρίς αυτή

Μείναμε άφωνοι.Επαιζε και το οργανάκι του ωραία,αλλά το αχ του μας καθήλωσε

Ηταν ολόκληρος ενας λυγμός

Η εδεμική πληρότητα του έρωτα,χωρίς ποτέ να τον φτάνεις.Αυτό έλεγε το τραγούδι.Και ο τσιγγάνος σε όνειρο σε επέστρεφε στον απωλεσμένο παράδεισο σου.Μας έλυσε τους κόμπους με ενα δακρυ εξαγνιστικό.Τέκνο μιας πατρίδας α -χρονης και α- τοπης.Μακρινής και απρόσιτης.Μιά αγκαλιά,ενα χαμόγελο παραμυθητικό για μας όμως.

Ξένος μα λατρεμένος οικείος.Μας έβαλε στο ρίγος εκείθεν του ωραίου,σχεδόν στο ιερό.Ο Ρεμπώ μας λέει στο ιλιγγιώδες έργο του,’’μια εποχη στην κόλαση’’:Η αληθινή ζωή είναι απούσα.